Varen naar Armona

Na de hete dag van gisteren is de lucht helemaal bewolkt als we 's ochtends de gordijnen open doen. Dat treft, want we willen een tochtje gaan maken naar een eiland. Eerst rustig een broodje en kopje thee op het balkon, dan een frisse douche en met een luchpakket in de rugtas op pad. We rijden naar Olhão, een havenstadje vlakbij Faro. Het is een beetje afgeleefd, dat stadje. Afgebladderde muren, betegelde huizen die tegels hebben laten vallen, geroeste balkonnetjes, strompelende oude mensjes en hondenpoep op de stoep. In de koffietent vragen we aan de barjuffrouw de weg naar de haven. 't Is dichtbij als we precies doen wat zij zegt: de straat uit, dan zie je de zee en linksaf dan zie je de boten. Volgens de dienstregeling is er elke anderhalf uur een afvaart. Hans haalt de stranspullen uit de auto (badlakens, strandmatjes, parasol en zonnebrandolie) voor als de lucht misschien toch opklaart. 't Blijkt nog een hele toer om de auto terug te vinden in al die smalle straatjes die er allemaal hetzelfde uitzien.Bij een piepklein loketje kopen we de kaartjes en kunnen nog net de boot van twee uur halen. Het is vroeger een stoombootje geweest, waarmee gevist werd op zee. Nu is op het bovendek rond de schoorsteen een aantal rijen met stoeltjes gemonteerd en er is zelfs een dak boven gemaakt van hardboard platen, over de oorspronkelijke schoorsteen heen. In het benedenruim zitten ook mensen op blauwe plastic stoeltjes. Ze hebben van alles bij zich. Een man komt met een kookplaat aan en zet die voorzichtig op het dek. Hij gaat nog even terug om een aantal montagepijpen te halen die ook mee moeten. Vrouwen met grote boodschappentassen op wielen hebben voornamelijk veel toiletpapier en bezems bij zich. Er zijn ook veel vakantiegangers met koffers en tassen. Het schip komt goed vol te zitten. Twee oude mannen spelen de stuurman en de kapitein en laten een toeter toeteren en de motor aanslaan.
Het is maar twintig minuten varen naar het eiland Armona. Net of je naar Texel gaat. In de verte zie je Den Hoorn al liggen. Armona is niet groot, bij eb misschien zes vierkante kilometer en bij vloed vijf. Toch liggen er twee bungalowparkjes op en vijf restaurantjes en een aantal pensionnetjes en natuurlijk de huisjes van de mensen die er altijd wonen. Allemaal heel klein. Er loopt één betegeld wandelpad recht over het eiland. Van de aanlegsteiger van de boot naar het strand aan de andere kant, want dat is het strand waar de oceaan is. De kant waar de boot aankomt is net als bij Texel het wad. Ook hier zijn veel vogels die gebruik kunnen maken van het warme voedselrijke water van het wad.
We lopen naar het uitgestrekte strand van de oceaan. Heel verlaten staat een toiletgebouwtje in het zand met een bordje ernaartoe. Wel fijn hoor! Moeten we in Nederland ook doen.Er is bijna niemand op het strand, behalve twee strandwachten die vooral letten op de radio, die de wedstrijd Portugal-Brazilië uitzendt. Het is inmiddels stralend weer geworden. We kunnen onze parasol weer goed gebruiken. Er liggen veel grote schelpen langs de vloedlijn en ook veel spullen die mensen achterlaten. Er loopt een mevrouw in het uniform van de afvalinzameling met een enorme plastic zak al het vuilnis op te halen. Ze heeft de hele dag werk.
Om de boot van half zes weer terug te halen gaan we in ons strandtenue op pad om de wandeling langs de zee, in plaats van over het voetpad, terug te maken. Doordat we aan het einde van onze tocht stuiten op een baai waar we niet langs kunnen, besluiten we om als echte wadlopers door het water te waden. Met onze tassen boven ons hoofd komen we met droge spullen aan de overkant. Daar drogen we ons af en doen onze gewone kleren weer aan, want we moeten vlug zijn, de boot vertrekt al gauw. Nog even een ijsje kopen en dan snel de blauwe stoeltjes weer opzoeken.
Aan de overkant ligt het stadje Olhão er gezelliger bij dan toen we het verlieten. Alle mensen zijn uit hun huizen gekomen waar zij eerder die dag de wedstrijd volgden. Nu zitten ze met elkaar te praten op terrasjes en ziet alles er zonniger uit. Nu kunnen we de auto snel vinden en rijden terug naar Praia da Rocha. En na nog een half uurtje zitten we op ons balkon aan de spaghetti bolognese en een glaasje rosé.