Bananen

De laatste dag hier in Palma breekt aan.

Nog wat nevelig maar als je naar de lucht kijkt dan zie je al dat het goed gaat worden. We gaan snel op pad om via een steil wandelpad naar het bananenmuseum te lopen. Binnen 20 minuten zijn we bij het hek dat net door een oude vriendelijke Palmeriaan wordt geopend. Hij vertelt snel dat hij alleen Spaans spreekt en begrijpt dat wij kaartjes voor het museum willen kopen.

 

We hadden ons verheugd op een lekker bakje koffie, maar dat zit er niet in. Op de eerste verdieping van het prachtig vormgegeven huis waarin we zijn, blijkt de tentoonstelling te zijn. Er hangen zo’n 20 grote borden met allemaal tekst in het Spaans en Engels. Hier en daar een klein fotootje en een gifspuit, een weegschaal of hakbijl.

We brengen een half uur door met het lezen en worden dan verrast door de museummeneer met een klein plastic bekertje gevuld met bananenlikeur. Omdat Ria in een andere ruimte is, gaat de “conservator” luid roepend met z’n glaasje op zoek: frau, frau, frau. Hij vindt haar en samen drinken we om 10.00 uur een neutje.

 

 

 

 

Als we na de laatste panelen weer naar buiten gaan komen er gelukkig nog wat Hollanders aanlopen. Tja, voor 15 of 20 mensen de zaak open houden is al duur genoeg, laat staan dat je het niet gezellig kunt maken of een kopje koffie schenken.

Als je leest wat je allemaal met bananen kunt doen! 

In Zuid Amerika is de banaan goed voor 40% van de voedselproductie! Dat is nogal wat, als dat waar is. Wij kennen alleen de banaan om zo op te eten, de bananentaart, bananenlikeur en bananenkrentenbrood.

Wat moet je er nou verder nog mee,…… Ernie met een banaan in z’n oor en de bananenbar in Amsterdam?

We drinken gezellig koffie op het dorpsplein met een stuk chocoladetaart, want bananen taart verkopen ze niet. Inmiddels is het twaalf uur geworden en verlangen we (weer) naar het strand. Snel een plekje vinden tussen het kreupelhout en dan lekker even opwarmen voor de lunch. Broodjes met Spaanse chorizoworst en avocado’s, want daar hebben we er nog 4 van. De bananen zijn helaas op. We lezen onze boeken uit en na een heerlijk afscheid van het zonnetje pakken we de koffers al zo’n beetje in. Ik haal een pizza bij het restaurant op de hoek.

De vier seizoenen pizza. Vis, ham, kaas en…. banaan!

Van Santa Cruz naar Santa Maria

Het is maar 35 km rijden naar de oostkant van het eiland, toch geeft de tomtom aan dat we er een uur over gaan doen. Het zal wel. De zon schijnt weer lekker en we tuffen langs leuke plaatsjes: Los Llanos, El Paso, Padrón, je waant je in een cowboyfilm. Dan is er een kilometers lange tunnel en het mooie weer is voorbij. De bewolking zakt als een natte spons om de auto heen. Zijn we zoveel omhoog gereden? Even afwachten hoe het verder gaat. De wegen zijn bochtig als in de Alpen, de bebossing lijkt daar ook wel op. En het duurt echt een uur voor we in Santa Cruz aankomen.

 

Daar is het wel bewolkt, maar geen mist gelukkig. Dit is de hoofdstad van La Palma en dat is te merken ook. Veel verkeer dat de stad in wil. Grote schepen in de haven, hijskranen die ladingen bouwmateriaal verplaatsen en parkeerplaatsen die overvol zijn. Ergens buiten het centrum is toch nog een plekje te vinden. Een stukje lopen moet geen probleem zijn, de straten zijn vlak en de dag ligt nog voor ons.

In de hoofdstraat, tevens winkelstraat, is het al gezellig druk. Veel souvenirwinkels met spulletjes uit La Palma, zoals tassen, sigaren, honing, beschilderd aardewerk en zijden shawls. Veel huizen op het eiland hebben bijzondere balkonnetjes, sommige vallen half uit elkaar en zijn te klein om er iets mee te doen, maar het staat schattig.

 

Aan het einde van het voetgangersgebied ligt een houten schip, de Santa Maria, waar Columbus mee is komen aanvaren om dit eiland te ontdekken. Nu is er een museum van gemaakt. Lekker kopje koffie op de ramblas.

 

 

In het Casa Salazar is een tentoonstelling van de nagespeelde kruisweg van Christus zoals ze dat hier elk jaar doen. Met gewaden van priesters die met een soort kappen op rondlopen en het houten kruisbeeld van Jezus meedragen. Dan opeens horen we bekende klanken. Is dit jubelen het gezang van ons bekende mannenkoor uit Katwijk? Zoals de mannen thuis zingen, zingen ze op La Palma ook! Ja, Santa Maria wordt voluit geëerd.

 

De route gaat verder via de zuidelijke kant; het vulkaangebied. Ruige zwarte lavastenen die honderden jaren geleden door de vulkaan zijn uitgespuugd en nu nog steeds de weg versperren, zodat je op geen enkele weg gewoon rechtdoor kan rijden maar telkens weer met een bocht langs een steenhoop moet. En dan die laaghangende bewolking die de temperatuur in een kwartiertje tijd van 24 naar 14 graden doet dalen. Je kunt ook geen hand voor ogen zien, dus van mooie uitzichten op de vulkaan of de zee is geen sprake.

 

Bij het plaatsje Las Manchas is een mooi pleintje gemaakt in de stijl van Gaudi. Daar vlakbij is het Wijnmuseum, dat natuurlijk gauw de tent dichtgooit als wij aan de deur staan te rammelen. Het is ons helaas nog niet gelukt om enig museum te bezoeken.

 

Als we in Puerto Tazacorte aankomen en een kopje thee drinken in ons appartement horen we dat er een nieuwe Paus gekozen is. Hij heet Francisco en komt uit Argentinië, uit de provincie Santa Cruz. En vanaf het Sint Pietersplein dankt hij de heilige Maria.

Vruchten

Vandaag een kort verhaal omdat we vanavond zoveel te doen hadden dat we pas om elf uur nederlandse tijd aan de “blog” kunnen beginnen.

We zijn vanmorgen nog maar net wakker als een luid schreeuwende “Mama Maria” beneden aan de deur staat. Ze kent geen woord engels en wij bijna geen woord spaans. Ik begrijp dat ze het goed op de heupen heeft, dus doe ik de deur open. Binnen een mum van tijd staat ze boven met een zak vol bananen en avocado’s. "Voor jullie", zo begrijp ik en weg is ze weer. Ontzettend aardig en die bananen komen wel op maar zeven grote avocado’s? Toch lief van haar.

Heel de dag hebben we aan het strand doorgebracht. Zwemmen in zee, naar de golven kijken, lezen en paragliders spotten die een stukje verder op het strand, na een 45 minuten in de lucht te hebben gehangen, landen.

Vanmiddag staat het bananenmuseum op de rol. Het is open vanaf vier uur staat er in het blauwe boekje. Nou mooi niet, alleen ’s morgens.
Wel zien we nog weer een honderden hectaren grote bananenplantage.
Ook een prachtige mangoboom met een heleboel vruchten in de top. En natuurlijk ook bomen vol met avocado's (de eerste twee zijn trouwens op). 

De avond besluiten we met zeevruchten. Na een 45 minuten wachten weten de obers van een restaurantje in de buurt voor ons een heerlijke paella te regelen bij de koks. Onverwacht (want we hadden al wat anders besteld) en heerlijk.

Een leuke dag, vol tropische verrassingen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

P.S. Heeft iemand al eens een keukenrol doorgezaagd met een broodmes omdat het toiletpapier op was? Het werkt uitstekend!

Noch eine Stunde

Het is wandeldag vandaag!

Heerlijk bakkie en de wandeling is uitgestippeld

Naar de grotten van Buracas bij Las Tricias. Eerst koffie in een ouderwetse dorpsherberg in Puntagordo. De mannen zitten gezamenlijk aan de bar te roken, te drinken en sterke verhalen te schreeuwen, terwijl de forse waardin met een piepklein hondje op haar arm rondloopt die zij voortdurend kusjes geeft. Een zwetende waard, als dat nog steeds zo heet, doet al het werk en rent steeds heen en weer tussen de keuken en de bar met broodjes, drank en eindelijk ook koffie voor ons die wij in de patio onder de sinaasappelboom opdrinken. Bij het beginpunt van de wandeling is het al niet duidelijk wat nu eigenlijk het beginpunt ís. Was het de wegversmalling bij het kerkje of moeten we verder rijden naar het bordje met R.T.Traviesa bij het witte Casa Blanca? Ach, wat maakt het uit, we zullen toch wel bij de grotten uitkomen, want er gaan een heleboel mensen die kant op.

 

Vooral veel Duitsers hebben we gemerkt, hele gezinnen op prachtige wandelschoenen en met stokken in beide handen en rugzakken alsof ze twee weken blijven kamperen. De route blijkt prachtig te zijn. Heerlijke paden die vooral bergafwaarts gaan. Langs drakenbloedbomen die zo heten omdat ze rood sap afscheiden als een tak wordt afgesneden, maar altijd weer doorgroeien alsof er niets gebeurd is.

 

 

 

 

 

 Langs boerenhuizen waar kippen rondstappen, poezen zitten te miauwen en slechts een enkele valse hond die los rondloopt, maar geen schade van betekenis aanricht. Af en toe geven we wat tips aan wandelaars die het niet meer weten. Het boekje dat ze allemaal bij zich hebben, lijkt erg op dat van ons: donkerblauwe omslag en zogenaamd van de ANWB. Maar de Belgen, Duitsers en Fransen hebben dezelfde versie in hun eigen taal en snappen net als wij geen snars van de inhoud. We volgen maar gewoon de pijlen naar de grotten. En inderdaad, daar zijn ze.

 

Uit de prehistorie. Die mensen konden toen alleen maar cirkels en spiralen krassen. Niet erg intellectueel, maar toch... Daar lopen we allemaal een eindje voor om en daar maken we foto’s van. Een groep Aloë Vera-liefhebbers maken er hun broodwinning van om toeristen te laten mediteren in die grotten en vitaminekuren te geven in hun alternatieve hutjes op de rand van het ravijn. Daar lopen we erg voorzichtig langs en genieten van een picknick in de bloemenweide met uitzicht op zee.

 

 

De terugweg is weer helemaal in raadsels aangegeven en we vermoeden dat we helemaal aan de andere kant van de kloof uit zullen komen, als we toch plotseling weer op de splitsing met de drakenbloedboom staan en een dikke Duitser uit zijn blauwe boekje staat voor te dragen aan zijn familie. Hij kijkt ons bezweet en vragend aan als hij ziet dat wij al terugkomen van de grotten. “Wie lange dauert es von hier?” “Noch eine Stunde!” antwoorden wij optimistisch en hij geeft een grote glimlach terug.

Zondag rustdag

De dag begint met de…….wekker!

Onze keuken waar we ontbijten

We willen graag de kerkdienst van Schiedam meeluisteren, dus moeten we om 8.00 uur opstaan. De computer opstarten en een kwartier later horen we dat er uit Lucas zal worden gepreekt. De eerste van de tien kruiswoorden. Helaas valt tijdens de preek en het gebed, de verbinding enige tijd weg, maar het is toch goed om een kerkdienst mee te maken. Daarna ontbijten we uitgebreid en programmeren de bestemming van vandaag in de tomtom. Het lijkt wat bewolkt als we opstaan maar nu is het weer strak blauw. De reis gaat door de vele bananenplantages langs de kust naar het zuiden. Daar komen we aan in Puerto Naos. Vanwege de zonnebrand kopen we in een “strandwinkeltje” een parasol, krijgen 10% korting  voor een werkelijk mooie en stevige parasol. En dan het strand op.

 

 

 

 

Zwart zand natuurlijk en een woeste zee waarin hier niemand durft te zwemmen. Zoals wel vaker eten we brood, melk en een blikje sardines als middagmaaltijd met als toetje een banaan uit La Palma. En verder een beetje chillen en lezen. De bergen achter Naos zijn erg hoog en makkelijk toegankelijk voor paragliders. Zo zien we af en toe wel zo’n 15 mensen in de lucht aan een parachute hangen, zitten of liggen (in een zak).

 

 

De vriendelijkheid bij de bediening in restaurantjes op dit eiland laat wel wat te wensen over. De obers zeggen weinig en zetten je eten met een mandje voor brood, messen en vorken bij je op tafel en dan zoek je zelf maar uit wat van je gading is. Het eten en de drankjes zijn echter prima en de prijs is laag. En daarom krijgen ze van ons toch fooi. 

Aan het einde van de middag rijden we terug naar ons dorpje, kopen wat kaarten en gaan ze op het strand voor ons appartement schrijven. Heerlijk relaxen op de zondag.

Het is echt vakantie.

Wandelen naar Mirodor "El Time"

Wandelen van Puerto Tazacorte naar Mirodor El Time.

Deze dag moet er gewandeld worden.
La Palma is een wandeleiland bij uitstek en vlakbij ons appartement begint een route van 3 km. Dat moet te doen zijn.
Vanaf ons dakterras, waar we nog even koffiedrinken zien we al mensen de paadjes opgaan die wij straks gaan opzoeken. De lucht is helder blauw en de temperatuur is heerlijk om te wandelen. Vol goede moed gaan we op pad. De route gaat langs stenige paadjes de berg omhoog en hebben een steeds weidser uitzicht op het stadje en zijn omgeving. Steeds blijft ook de zee te zien die een kleur heeft van groen en blauw en wit zoals alleen de zee die kan hebben op een heldere zomerse dag.
Het lopen op de smalle weggetjes is intussen klauteren geworden. Er is geen recht stuk meer bij. Een eeuwigdurende trap met losse vulkaanstenen. Waar zijn we aan begonnen? We komen ook geen mensen meer tegen die dezelfde tocht ondernemen. Het uitzicht is prachtig. Uitgestrekte bananenplantages in terrasvorm en de stranden langs de kust die alsmaar kleiner wordt.

In de berg zijn een soort grotten gehakt waar vroeger mensen gewoond hebben. Weinig burenruzies daar. Af en toe is er een kruis geplaatst met een naam, datum en leeftijd van een onfortuinlijke wandelfanaat die het op die plek opgegeven heeft. De meesten zijn wel boven de zestig jaar. Dan moet je zulke tochten niet meer doen.

Als we denken dat we ons doel bereikt hebben blijken we pas halverwege te zijn.

Wat is nu 3 km?

Toch maar doorbijten en de bordjes volgen. Aan het einde moet een café zijn, waar we erg aan toe zijn, dat mag duidelijk zijn. De zon schijnt inmiddels zonder genade op onze roze velletjes en de spieren blijken op meer plekken te zitten dan we weten of vermoeden. Nog maar een slokje water delen uit het kleine flesje in de rugzak.
Het bordje geeft aan dat er nog maar 900 meter te gaan is, pardon, te klimmen is, te strompelen is. Doorzetten maar. Nog 100 meter.

Het café zal toch alsjeblieft wel open zijn? Dan komen we de laatste bocht om en wat zien we daar? Een autoweg waar tientallen auto's de route hebben gekozen om vandaag naar het uitzichtpunten bij Café el Time te gaan. Wij komen compleet gesloopt boven en de andere mensen staan op slippertjes en zijn keurig gekapt, zitten nippend aan een koele witte wijn. 
Ze kijken ons verbaasd aan. Wat zijn dat voor rood aangelopen bejaarden?
Aus Holland zeker? Maar gelukkig, het café is open en maakt heerlijke vruchtenmixdrankjes van bananen, sinaasappels en ander fruit. Zelfs broodjes met heerlijk beleg! We voelen ons de helden van de lage landen en genieten van al het goede, met alleen maar een klein stemmetje in het hoofd dat zegt dat we straks wel weer dezelfde weg terug moeten lopen....

La Palma maart 2013

Canarisch eiland in de Atlantische oceaan
De reis naar La Palma begint al vroeg in de morgen van 8 maart. Om 3.00 uur gaat de wekker en om  4.30 uur is de auto ingeleverd en staan de koffers op de band richting vliegtuig. Als het vliegtuig vanaf de Polderbaan vertrekt, zegt de piloot dat er tegenwind is en we nu 6 uur gaan vliegen. Gelukkig is het rustig in het vliegtuig en is de landing op een bewolkt Palma ook voorbeeldig. We hebben de koffers en halen onze auto bij Herz op. Het duurt even maar dan hebben we een C3 van Citroen. Een fijne auto die ons probleemloos door de bergen op dit eiland loodst. Als we wat hoger komen, gaan we de wolken in en zitten we dus in een dikke mist. Het bli jft wel droog en aan de andere kant van het eiland is het een stuk lichter. Het is bij elkaar wel een uurtje rijden maar we zien al veel natuurschoon. Natuurlijk de bergen, maar ook bos en bananenplantages, prachtige uitzichten en ook gezellige terrasjes en winkeltjes.

Uitzicht uit apartement

Na wat zoeken en vragen komen we eindelijk bij ene Maria die in de buurt van ons apartement de straat loopt te soppen. Dat is nodig omdat de afgelopen nacht de zee over de "boulevard" is gekomen en het water de straten is ingelopen. Enfin, we bekijken het apartement en het moet direct handje contandje betaald worden. Na wat geschreeuw naar de buurman door Maria, krijgen we de code voor internet, dus hield niets ons meer tegen om op het strand te gaan zitten om te lunchen.

Zwart zandstrand met heel veel aangespoeld hout

Hoewel het nog steeds wel bewolkt is, kun je toch heel lekker op het strand liggen in je zwempak. Ik ben zelfs nog tot boven m'n knieën in zee geweest. Aan het eind van de middag moeten er natuurlijk wat boodschappen worden gedaan en zijn we op een terrasje aan zee lekker vis gaan eten.
Thuisgekomen blijken we toch al aardig gekleurd te zijn van zo'n middagje. Het belooft dus nog wel wat te worden hier in Puete de Tazacorte.