Het appartement waar we altijd boeken staat er nog steeds, aan de rand van de rotsen. We krijgen een flatje op de derde verdieping aan de westkant. We zien dus 's avonds vanaf ons balkon de zon ondergaan in de Atlantische Oceaan. Heerlijk om hier weer te zijn! 
We hebben de afgelopen weken “uit de koffer geleefd”, dat wil zeggen dat we alleen onze koffers open deden om de toiletspullen en schone kleren te pakken, de rest lieten we zoveel mogelijk zitten. Nu is het eerste wat ik doe de kasten vullen met alles wat we bij ons hebben. Dat is nog heel wat, zelfs het peperbusje en het zoutvaatje haal ik uit een hoekje tevoorschijn. Voor de zekerheid ook een eigen koffiefilter meegenomen en knijpers voor de waslijn. Wat Hans allemaal ingepakt heeft weet ik niet eens, maar het is altijd een flinke plastic tas met een kluwen van snoeren, opladers, plakband, lijm, schroevendraaiers, luidsprekers, cd's, een extra stopcontact met verlengsnoer, batterijen en wat er nog meer nodig is voor de computer. Dat komt allemaal op de keukentafel te liggen. Eindelijk kan hij zijn hart ophalen aan al zijn fijne spulletjes.
Na een heerlijke middag aan het strand moeten we toch eens kijken of er nog wat veranderd is in het dorp. Hans doet zijn nette schoenen aan en ondekt dat ze toch wel heel dof geworden zijn. “Ik ben de schoensmeer vergeten mee te nemen”, zegt hij als hij al zijn tasjes heeft nagekeken. Dat is een ramp, want voor iemand die wekelijks zijn schoenen verzorgt maakt het niet uit of het nu vakantie is of niet. De schoenen moeten er schoon en glanzend uit zien. “Weet je nog dat er zo'n chinesche winkel in het dorp zat? Die zal vast ook wel schoensmeer verkopen”, antwoord ik als begripvolle echtgenote. Hij ziet er meteen al wat opgeluchter uit en wrijft intussen met een stukje wc-papier het ergste stof van zijn schoenen.
In het dorp is het een drukte van belang omdat Portugal vandaag in het WK speelt tegen Ivoorkust. Op het plein is een groot televisiescherm en een tribune geplaatst. In de brandende zon zitten of staan veel mensen te kijken naar de wedstrijd. Wij zoeken intussen de Chinees op met die grote winkel, hij zit er nog. Hans belt naar Erik-Jan die in Zweden op vakantie is en ook nog iets nodig heeft van de Chinees. Noem het maar op, alles is er te vinden. Vandaag worden de schappen bijgevuld met de fonduepannen, die komen vlak naast de barbeques en de picknickmanden. Je struikelt over de schoenen die zomaar op de grond blijven liggen als mensen ze gepast hebben. We lopen alle winkelpaden door en verbazen ons steeds weer wat een hoop spullen je in één zaak kunt verzamelen. We kopen een afwasborstel, een vaatdoekje, een “hubje” (voor de computer, ook vergeten mee te nemen), een etuitje voor de mobiele telefoon, schoensmeer en een spaarlamp die lekker veel licht geeft voor de tuin van Thea en Erik-Jan.
Op het dorpsplein horen we dat Portugal met 1-0 gewonnen heeft en iedereen is vrolijk. Thuis ga ik de maaltijd bereiden. Na al die keren uit eten in restaurants ben ik blij dat ik het zelf weer mag doen. Ook al heb ik hier maar twee pitjes en een paar rare pannetjes om in te koken, het is een genot om zelf te kunnen kiezen wat je gaat klaarmaken en wat je erin doet. We eten lasagna en een gemengde salade met van alles erop en eraan. Veel snijwerk en opletten dat de magnetron niet te hoog staat. Hans vraagt: “Kan ik wat doen?”. “Dek jij alvast de tafel op het balkon, het eten is zo klaar”. Ik hoor hem in de kastjes zoeken naar de borden en het bestek. “Fijn zo'n man die weet wat hij moet doen om de tafel gezellig te maken”, denk ik nog. Dan hoor ik een schreeuw: “Nee hè!”. Met de tomaat nog in mijn handen, draai ik me om. Hij zit op de bank in zijn witte shirt en heeft geprobeerd de schoensmeer open te maken. Dat is gelukt, maar er is iets heel erg mis gegaan. Nu zitten er grote zwarte spetters op zijn shirt en op de witte vloertegels liggen klodders schoensmeer. Zijn schoenen staan nog stoffig naast de bank. “Wat moet ik nu doen?”. Ik geeft hem de fles afwasmiddel en zeg dat ik het ook even niet weet. Hij gaat met zijn shirt aan de gang in de badkamer en hij poetst de vloer zo goed als dat gaat. Hij heeft het er erg druk mee. Als het eten klaar is, is de tafel nog maar half gedekt. Maar wat een fijn idee dat Hans morgen weer glanzend gepoetste schoenen aan heeft!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten