Stranden

Veel mensen die je spreekt wanneer ze op vakantie gaan, zeggen dat ze wel naar een warm land gaan, maar niet continue aan het strand gaan liggen. Nou wij doen dat ook niet, maar wel veel.

Als je zo de mensen in Nederland om je heen vraagt naar iets waar ze van dromen, dan noemen ze heel vaak een bounty-strand met palmbomen. Nou wij vinden ze, die stranden, niet in het caraïbisch gebied, maar in Portugal. En het is heerlijk, zoals ook deze vakantie en zeker als het elke dag mooi weer is. Als je ziet, hoeveel stranden we deze vakantie al bezocht hebben!

 Het strand bij Monte Gordo, waar we bikini en zwembroek kochten. Overvaren bij Tavira waar je vervolgens na enorm lange tegelpaden een superstil strand vond zonder een levende ziel, het strand bij Santa Luzia de Tavira waar het treintje reed.
 Het strand van Quarteira dat volgens de folders erg mondain zou zijn maar in onze ogen een louche en onveilig karakter had.
Het strand bij Praia da Rocha, waar ons hotel staat. Het strand van Pera, het strand van Oura vlak bij Albufeira. Een dagje Lagos kan niet zonder het Praia Meie, het grote lange strand van de zeevarende natie Portugal. En dan het strand van Luz en het strand van Cordoama aan de Atlantische kust.

Nu kun je je afvragen, waar is het de mooiste kust. Nou, daar is geen antwoord op. Het is leuk om lekker uit de wind, beschut te zitten. Maar het is ook leuk om achter je rug wat bedrijvigheid van wat kleine restaurantjes (strandtenten) te hebben. Of rondom in enorme gebieden van ongerepte natuur (reservaten) een groot verlaten strand te vinden of de Atlantische Oceaan die van helder blauw, bulderend over gaat in prachtig witte golven met als achtergrond een diepblauwe lucht.
 Is het niet schattig om, nadat je hebt liggen zonnen, nog een ijsje te eten op een boulevard en te kijken naar de ondergaande zon? Het is zo verschillend, echt, en we vinden het allemaal mooi, avontuurlijk en telkens weer anders. Gelukkig zijn er ook veel mensen die van de bossen houden of van het bezoeken van steden. Die komen we dan alleen in Nederland tegen. Maar hier hebben we nu nog twee dagen te gaan, het zal mij benieuwen waar we nog terecht komen.

Elke dag zon

Nu we uit het oosten van de Algarve weer in het westen zijn aangekomen schijnt de zon aan een blauwe hemel zonder een wolkje in de lucht.

Het leven lijkt dan ook meteen zo eenvoudig. Je hebt niet veel nodig om te genieten van elke nieuwe vakantiedag. Het hotel Da Rocha is erg strak ingericht. De wanden van de kamer zijn voor het grootste deel met dik melkglas bedekt. Aan één wand hangt een keukenblad van rood granito met twee keramische kookplaten en een spoelbak erin. Daaronder zijn zilverkleurige en witte kastjes gemaakt waarin een magnetron en een koelkast verstopt zitten.

Het is niet de bedoeling dat je echt gaat koken, want er staat alleen maar een minimelkpannetje in het keukenkasje. Dus het maken van koffie of thee is nog wel te doen. Een ei koken lukt ook nog wel, maar een pannetje soep maken wordt al een hele toer. Ik ga het maar niet proberen. Tenslotte zorgt het hotel voor een heerlijk ontbijt en 's avonds zoeken we wel een tentje op voor een warme maaltijd.

Het brede strand van Praia da Rocha ligt vlak voor het hotel. 's Ochtends wordt het zand door een tractor helemaal glad gestreken, zodat de badgasten hun handdoekje netjes neer kunnen leggen. Er zijn in deze tijd van het jaar niet zo veel mensen die op het strand gaan liggen, de meeste zijn aan het wandelen langs de vloedlijn.
's Avonds zien we vanaf ons balkon de vissersboten op zee bezig met hun felle lampen de netten vol te krijgen met sardientjes. Overdag liggen de boten dan werkloos op het strand. De restaurantjes roosteren de visjes waar je bij staat en krijg je ze met wat sla en een gepofte aardappel op je bordje. Voor ons lunchpakketje op het strand kopen we de sardientjes gewoon in blik bij de supermarkt. Een vers broodje en een glaasje melk en je zit je vingers erbij af te likken! De dagtemperatuur is zo rond de 23°, hoewel het veel warmer lijkt als je op het strand in de zon ligt te bakken. Een flinke fles zonnebrandolie is dan geen overbodige luxe.
Deze keer hebben we op beide vakantieadressen de beschikking over een internetaansluiting. We kijken dus 's avonds gewoon naar het Nederlandse journaal en zien dat de nieuwe regering Rutte beëdigd is. Ook onze e-mail, zowel zakelijk als privê, houdt ons helemaal bij de tijd. Af en toe een telefoontje naar Zoetermeer en dan zijn ze daar ook weer tevreden. De ouders in Katwijk en Vlaardingen vertellen ons de laatste bijzonderheden over de familie, want dat willen we natuurlijk niet missen. Zo houden we het wel een paar maanden uit hier.
Maar de werkelijkheid is anders. Nog even en de zorgen van alledag komen weer als vanzelf op ons af.

Natuurlijk zijn we heerlijk uitgerust van deze korte vakantie en kunnen we er weer volop tegenaan. De kunst is om ook in het dagelijks leven de juiste balans te vinden met de tijd om te werken en vrij te zijn, maar om daarnaast toch te doen wat er van ons gevraagd wordt .

Wandelen naar het eiland

We hebben ons voorgenomen om minstens een dag, in deze korte vakantie te gaan wandelen. We hebben dit jaar zelf een boekje aangeschaft en kiezen een wandeling in de omgeving. We gaan niet de hele wandeling doen omdat die te ver uit de buurt begint en toch al niet bij het beginpunt weer uitkomt. We gaan het tweede deel doen en dan naar het eiland voor de kust oversteken (weer een ander eiland als aan het begin van de week). We zetten de auto bij het eindpunt van de route neer, een pittoresk stationnetje en gaan de wandeling achterste voren lopen.

Zelf lopen we wel met ons gezicht vooruit natuurlijk. Nou zijn die routes al niet zo best aangegeven, maar als je zo loopt als wij, zoek je je helemaal een slag in de rondte. Boomgaard na boomgaard, huis na huis en hek na hek. Linksom, of zou het rechtsom zijn? Het weer is licht bewolkt geworden maar de zon brandt op onze neuzen en het is ruim 24 graden.

Eindelijk vinden we de juiste weg. Dat loopt toch gelijk wat meer ontspannen. Je komt trouwens niemand tegen onderweg. Wel zien we prachtige granaatappels hangen. De eerste pluk zullen we maar zeggen, tref ik de volgende morgen, geperst met de sinaasappels uit de boomgaard, in een glaasje bij het ontbijt. En dan, na twee uur wandelen staan we plotseling in een vakantiedorp (Pedras del Rei). Mooie huisjes en prachtig groen gras. Daar begint ook het asfalt weer en na een kilometer staan we bij het water dat ons van het eiland scheidt. Er is een brug, zoals al op het internet te zien was. Hoewel dit niet bij de wandeling uit het boekje hoort, gaan we naar de overkant. Het is, alweer volgens internet, twee kilometer lopen naar het strand via een smal pad langs een spoorbaantje. De brug is gebouwd over een aantal kleine bootjes en schommelt aardig heen en weer. Het is laag water dus overal om ons heen zie je een afwisseling van modder en droge stukjes land. 

Plotseling worden we ingehaald door de (diesel) locomotief van Valkenburg (bij Katwijk in de buurt). Je kunt dus echt nog gebruik maken van de rails die er liggen. Maar voor een euro per persoon per rit, lopen we die twee kilometer wel. Aan het einde van het pad komen we bij een hele rij restaurantjes, de duinen en het strand. Omdat we vreselijke trek hebben gekregen duiken we een soort skihutrestaurant in. Met een flink bord patat en wat worsten, gaan we in het flauw geworden zonnetje zitten. Maar nog geen vijf minuten later moeten we onder een afdak plaatsnemen omdat het gaat regenen. Het wordt ook nog eens koud! Daar hadden we in het geheel geen rekening mee gehouden. Maar na een half uurtje schijnt de zon weer en gaan we tussen de duintjes op het strand liggen. De vermoeidheid is toegeslagen en in het warme zonnetje slaap je zomaar een gat in de middag. Om vijf uur moet er maar een eind aan komen en aanvaarden we de terugreis. We kiezen nu voor de snelste route van tomtom zodat we op de doorgaande hoofdweg komen te lopen, want de donkere wolken aan de horizon voorspellen niet veel goeds. Je mag er 90 km per uur racen en er is een soort fietspad op het asfalt aangegeven. Het lijkt levensgevaarlijk maar na een paar kilometer went het wel.
Toch zorgen we ervoor dat we snel via dorpsstraatjes komen te lopen, ook al omdat we het opvouwbare parapluutje moesten ontvouwen voor wat gespetter. Met in totaal 15 km in de natte schoenen komen we bij onze auto aan. Op weg naar huis besluiten we nog even naar de Lidl te gaan. Eenmaal binnen horen we dat het nu goed is gaan regenen. En ja hoor, met wat sla en uien in de hand zien we buiten gekomen dat een aantal auto's tot hun assen, ja zelfs tot halverwege hun portieren in het water staan. Het hoost verschrikkelijk. Onderweg zie je complete watervallen, putdeksels waar het water uit naar boven komt en enorme modderstromen. Eenmaal bij het huis aangekomen wordt het wat minder en na een uurtje is het over.

De lucht klaart op en we kunnen de heerlijk frisse avondlucht alweer opsnuiven als we het journaal vanuit Nederland hebben gezien.  

Niet naar Spanje

Omdat het elke dag toch wat bewolkt is en we dus niet de hele dag op het strand kunnen verblijven, besluiten we om vandaag met de auto naar Sevilla in Spanje te rijden. Op de A22 kunnen we met een vaart van 120 km per uur zo bij de grens zijn en dan is het nog 150 km naar Sevilla. Maar de lucht is wel erg blauw en er staan steeds bordjes met  'praia'  langs de weg. 'We kunnen ook naar het strand gaan hoor'. 'Ja, dat lijkt mij ook, dan gaan we vanmiddag wel even de grens over naar Spanje.'
We nemen de eerste de beste afslag naar het strand en komen terecht in Monte Gordo. We hebben geen badkleding bij ons, dus we moeten wel eerst langs een winkeltje met goedkope spullen om zoiets uit te zoeken. Hans heeft toch nog een soort grote zwembroek nodig voor de afspraak dat hij gaat bodyboarden in Zoetermeer en ik heb nooit teveel bikini's, daar kan er nog wel één bij. De Indiase jongens staan te vervelen voor hun winkeltjes en zijn blij als zich twee klanten aandienen die ook nog wat willen kopen in plaats van alleen maar kijken. De jongen wil Hans een zeer strak zwemslipje aansmeren (iets voor jochies van 5 jaar) dat hij na veel gewacht bij zijn buurman heeft gehaald. Wij hebben allang uit het eerste rek een flinke kleurige katoenen broek geplukt die zo op het oog goed zal passen. De afwerking is geen wonder van nauwkeurigheid, maar voor vijf euro mag je toch wel zelf de overtollige draden afknippen?

Bij de volgende winkel die gespecialiseerd is in damesspullen heeft de eigenaar binnen een paar seconden wel twee aardige bikini's te voorschijn gehaald. Ik kies voor de zwart-wit geblokte met jaren zeventig ruches. 'k Heb nog nooit zo snel beslist over een kledingstuk en dan ook nog zonder te passen....
Monte Gordo is een bolwerk van Nederlandse toeristen. Bij de terrasjes staan eerst een rij scootmobielen geparkeerd en vervolgens zitten goed doorvoede Hollanders met veel te bruine hoofden onder het genot van flinke glazen bier op luidruchtige toon de verhoging van de ziektekostenpremie te bespreken. 'Het is een schande dat de Ohra de rollator niet meer vergoedt.' 'Die regering moet al het geld weer bij de gewone man weghalen.' 'Het gaat allemaal over onze rug, boeven zijn het, die lui in Den Haag!'

We lopen snel door en drinken beschaamd een kopje koffie bij de strandtent met de minste klandizie, het is heerlijke koffie voor een euro per bakje.
Het strand is heel breed en prachtig schoon. Als je wat verder loopt zijn er lage duinen, begroeid met helm. Het lijkt net de Hollandse kust. In de verte moet de rivier de Guadiana liggen die de grens vormt tussen Portugal en Spanje. Het lijkt erop of je de afstand naar de rivier kunt lopen, maar dat lukt me niet. 's Middags gaan we met de auto naar Vila Real de Santo Antonio, de stad op het meest oostelijke puntje van de zuidkust waar de ferry naar Spanje ligt. Er blijkt een grote jaarmarkt met kermis aan de gang te zijn. Het is een drukte van belang met vaders en moeders met hun kinderen in kinderwagens of huppelend aan de hand. Oud en jong eet voornamelijk veel 'churros', dit zijn een soort gefrituurde slangen die in allerlei formaten worden geproduceerd door kermisklanten boven hete frituurpannen. Langs de haven staan honderden meters lange rijen met marktkramen.

 De luid schreeuwende kooplui bieden bergen met sokken aan, stapels borden in namaak Wedgwooddesign, messen, vijlen, bijlen, pannen, horloges, kettingen, vloerkleden, vogeltjes in mooie kleuren of in het grijs en zelfs een zinken emmer met een douchekop onder de bodem die met een ruk aan een stang dienst doet als volwaardige douche.

Het is zò gezellig hier dat we besluiten om de ferry zonder ons naar Spanje te laten gaan. Wij trekken het stadje in en mengen ons met de plaatselijke bevolking. We eten bijzondere visgerechten op een druk terras in een oud straatje, dat vol staat met de rook van een kastanjepoffend echtpaar. Het is al laat als we de auto opzoeken en weer terug rijden naar Tavira.

Over de lagune

Om de omgeving te gaan bekijken nemen we de auto, want we hebben het idee dat we nogal buiten de bebouwde kom zitten met ons vakantieadres. Langs boomgaarden en landerijen komen we allereerst bij een havenplaatsje dat Santa Luzia de Tavira heet. Vissers zijn druk in de weer om hun netten met gevangen vis uit de bootjes op de kade te krijgen. De meeuwen doen hier goede zaken als het om voedsel gaat. In de stad Tavira zetten we de auto bij het politiebureau en gaan te voet verder. Hier komen we bij een grote en moderne markthal, waar de plaatselijke bevolking hun producten kan verkopen. Het is prachtig om al die groenten en dat fruit uitgestald te zien liggen. Van veel soorten weten we niet eens wat het is. Het assortiment aan vruchten is duidelijk anders nu we hier in oktober zijn dan in juni. De aardbeien en kersen hebben plaats gemaakt voor de pompoenen en granaatappels. De tomaten en radijsjes hebben een enorme omvang, net als sommige erg zwarte aardappels. De visboeren hebben ook buitenmodellen in de aanbieding. Enorme vissen met hun bek wijd opengesperd en krabben die nog flink rondspartelen in een bak met een laag zout water.Buiten de markthal aan de randen van het gebouw zitten aparte winkeltjes met brood, vlees en aardewerk en zo. En altijd zitten er oude mensen koffie te drinken en te kletsen op de bankjes buiten. Toch is dit niet het centrum van de stad. Dat ligt een stuk verderop, waar de bruggen over de rivier liggen. Eén brug is heel oud en bijzonder.

Het is een stenen brug met bogen waar op acht plaatsen aan beide zijden  een soort balkon met stenen banken gemaakt is. Vanaf hier kun je de vele vissen zien zwemmen in het water, dat nu nog heel laag staat, maar dat vanmiddag onder invloed van het getij flink zal opkomen . Op één van die uitbouwtjes zit een keurige man met een elektrische gitaar en een geluidsbox. Uit de luidspreker komt een ritmisch deuntje en hij speelt er zelf een melodie bij. Nummers van Brel en Adamo, heerlijk om naar te luisteren op deze romantische plek.

Het strand van Tavira ligt achter de lagune op een eiland. Daar kun je dus niet zomaar met de auto naartoe. 

Er vaart elk uur een soort omgebouwde vissersboot met houten banken voor de passagiers naar de overkant. Het eiland heeft dan wel weer een camping en wat vakantiehuisjes en natuurlijk  tientallen hamburgerrestaurants, die 's zomers waarschijnlijk erg vol zijn, maar waar nu de obers verveeld hun sigaretje staan te roken. Het strand is prachtig. Veel goudgeel zand en helder water in grote golven. Om een uur of vier trekken grote zwarte wolken van het land naar de kust. Net als we uit het pontje stappen begint het te hozen. We rijden snel naar de grote supermarkt Continente om de boodschappen voor de warme maaltijd te kopen en rijden dan door naar de villa om er achter de glazen deuren naar de overvloedige neerslag te kunnen kijken. 

Wel erg nat

De hele week is het al mooi weer in Nederland. Ook als we vertrekken vanaf Zestienhoven zitten we nog even op het buitenterras voordat we door de douane gaan op weg naar Portugal. Er blijkt een vertraging van veertig minuten te zijn omdat het toestel niet op tijd uit Barcelona is vertrokken. Dat had bij ons al argwaan moeten wekken, maar optimisten als we zijn, zoeken we een mooi plaatsje op en komen onze tijd wel op een aangename manier door. Zoals altijd als we naar Faro vliegen, nemen we een supersandwich terwijl we naar een voorspelbare romantische film kijken met Jennifer Lopez. Zo gaat de tijd heel snel en na bijna drie uur vliegen naderen we de luchthaven. Er is veel turbulentie, we schudden dan weer naar links of rechts, dan weer zakken we een stuk naar beneden. Dat is ook de bedoeling natuurlijk als je tenminste wil landen. Alleen het duurt nu al een half uur dat we met het dalen bezig zijn. Het lijkt er eindelijkop dat we het landingsgestel horen uitklappen. Gelukkig dan zijn we er bijna. Ik wordt echt een beetje misselijk van dat geschommel. Als we vlak boven de landingsbaan vliegen trekt de piloot met een flinke ruk weer op en we gaan weer de hoogte in. Hij zegt door de omroepinstallatie dat het flink is gaan regenen in de Algarve en dat het niet mogelijk was om te landen op de natte landingbaan en de felle zijwind. We gaan een paar rondjes vliegen en komen dan weer in aanmerking om het nog eens te proberen, misschien gaat de regen al afnemen. De tweede poging lukt ook niet en we vliegen nu meteen een heel stuk verder door.
Hans vermoedt dat we richting Sevilla in Spanje vliegen en dat blijkt ook zo te zijn. Er is niet genoeg brandstof aanwezig om een derde poging te wagen en daarom moeten we eerst bijtanken in Sevilla. We staan daar na een half uurtje vliegen heel vlotjes op de grond of er nooit een probleem geweest is. We moeten allemaal netjes op onze stoel bljven zitten. Voor sommigen wordt de spannig te veel. De stewardes moet veel moeite doen om mensen op hun gemak te stellen. Na en goed uur klinkt er en opgelucht applaus als we met een flinke dreun op de Portugese bodem terecht komen. Gelukkig wel op de banden van het landingsgestel. Het regent nog steeds behoorlijk hard en de totale vertraging is toch nog opgelopen tot drie uur.

Met de huurauto (en Mitsubishi Colt) rijden we naar het landgoed Patarinho in Almiranta Tavira. De beheerder hebben we al gebeld om onze verlate aankomst door te geven en hij verwelkomt ons met een prachtig apartement en een pakket boodschappen om een snelle maaltijd mee klaar te maken. Wij drinken eerst een heerlijk kopje thee met de Marsen die Pa Peereboom nog heeft meegegeven en gaan dan de spullen uitpakken. Morgen gaan we de omgeving wel bekijken, het is nu te donker.

Het huis bestaat uit acht apartementen, waarvan wij er één op de begane grond hebben met een groot terras en uitzicht op het zwembad. Ons apartement is eigenlijk één grote hoge ruimte waar een keuken en slaapgedeelte in geplaatst zijn. De badkamer is wel afgesloten met een deur. De drie wanden die aan het terras grenzen zijn met glazen schuifdeuren te openen. Het is net of je buiten leeft in dit huis. Achter de villa staat een boomgaard met sinaasappel- en mandarijnenbomen, die vol hangen met groene en oranje vruchten. Ons eerste ontbijt eten we in de ochtendzon op het terras in gezelschap van een opdringerige witte kat en een grote zwarte waakhond die samen met een grijs keffertje veel lawaai kan maken. Dat zal dan ook wel de bedoeling zijn op dit paradijselijke plekje. Hier is het heerlijk toeven!