Erop uit met de meiden.

Martinuskerk Maastricht
Raam van Hans Truijen, (Foto: Aljo Tossaint)
De zwarte Christus




Boven op de Keutenberg
Uitzicht vanaf de Keutenberg op Schin op Geul

We waren het altijd al eens van plan. Met z'n vieren op stap, dan ergens een nachtje overblijven en de volgende dag ook nog iets ondernemen. We gingen wel elk jaar één dag naar een grote stad. We liepen dan een stadswandeling met veel koffie, thee en terrasjes om vooral alle wederwaardigheden uit te wisselen binnen de tijd die we ervoor hadden. Maar nu was de laatste onwillige echtgenoot ook zover dat hij zijn meisje haar vrijheid gunde om met de vriendinnen de nacht door te brengen. De anderen waren al eerder losgelaten en wisten meteen een adresje voor een goed onderkomen. Het werd de Keutenberg in Schin op Geul.

Wij meisjes kennen elkaar al vanaf de eerste klas van de middelbare school. We hebben dus al sinds 1965 lief en leed gedeeld. We kennen elkaars schoolverhalen, hebben vaak dezelfde leraren gehad, hebben in hetzelfde jaar eindexamen gedaan en zijn elkaar daarna niet uit het oog verloren. Nu, allemaal getrouwd en de mannen ook met elkaar bevriend, is het heerlijk dat je weet dat je met één belletje een vriendin aan de lijn krijgt aan wie je niet hoeft uit te leggen wat je raakt, maar die begrijpt wat je bedoelt als er zorgen zijn of iets fijns te vertellen is.

Goed. We gaan dus eerst naar Maastricht. Met de trein. In Eindhoven komen we uit alle richtingen tesamen en reizen verder met z'n vieren naar de hoofdstad van Limburg. Dat is uit Katwijk wel vier uur reizen! De grootste behoefte bestaat dus uit een kop koffie met vlaai of liever nog twee koppen koffie met vlaai. We horen van vriendin H. dat zij overweegt om haar bejaarde schoonouders uit de buurt van Gouda naar haar eigen dorp in Brabant te halen. Schoonpapa wordt erg verward en schoonmama kan wel wat ondersteuning gebruiken. Andere kinderen wonen ver uit de buurt en hebben andere dingen aan hun hoofd. Ze probeert een nieuwbouwwoning voor hen te huren zodat schoonpapa regelmatig bij hen langs kan komen om een praatje te maken en wat te schoffelen in de tuin en met de bijen mee te helpen. Gelukkig kan H. goed overweg met haar schoonmoeder. Volgende keer horen we wel of dit gaat lukken.

Ik heb een stadswandeling meegenomen die in omgekeerde volgorde gelopen moet worden, omdat hij eindigt bij het station en wij daar dus net starten. Dat blijkt knap lastig. We lopen verschillende straten wel twee keer door voor we in de gaten hebben waarover het gaat in de tekst. Er blijken veel bierbrouwerijen geweest te zijn in vroeger jaren en de fabriekspanden staan er wat verlaten en krakkemikkig bij. We praten erover of deze monumenten van het industrieel erfgoed moeten blijven staan, eventueel als woonhuizen ingericht of als museum voor het tonen van de bierbrouwerijhistorie. Van de Martinuskerk vinden we wel dat die moet blijven staan. Heel eigentijdse glas-in-loodramen uit 1968 laten zien hoe kleurig de tijd van de pop-art en vredesdemonstraties was. Een verslaafde zit zijn lijntje coke te verwarmen aan de kaarsjes die er branden. Een zwart beeld van Jezus Christus dat al in de 14e eeuw gemaakt is, hangt aan de muur.

Kop op!

Vandaag door omstandigheden erg verdrietig. Daarom maar hard fietsen naar zee, dat helpt altijd. Onderweg kom ik vriendin A. tegen die erg depressief is en begint te huilen. Samen proberen we elkaar op te beuren. Verder op weg naar de vriend met spierziekte in de instelling waar hij woont. Ook hij heeft het erg moeilijk omdat zijn krachten steeds verder achteruit gaan. Het helpt een beetje als hij wat afleiding heeft en met iemand kan praten. Als ik boodschappen doe kom ik een kennis tegen met haar kleinzoon en zij vertelt dat de vader van haar kleinzoon is weggelopen bij het gezinnetje. Wat een trieste zaak. Ze proberen het beste ervan te maken.
Ik besef dat ik niet mag zeuren over wat mij verdrietig maakt.

Kijk eens hoe mooi.....

Ga je mee?

Vandaag ga ik eens lekker genieten van het mooie weer. Een wandeling over het strand lijkt me heerlijk. Zo lang er nog strandtenten staan in Katwijk is het nog zomer voor mijn gevoel. Als in april de eerste tenten worden neergezet weet je dat er een lange zonnige periode voor je ligt met blije bruine kinderen die spelen in de warme zwinnetjes en lenige jongens en meisjes die tot laat in de avond volleyballen in het zand. Maar als het dan eenmaal september is besef je dat die zomer toch heel snel gegaan is en dat je er veel te weinig van genoten hebt. En voor je het weet worden de strandtenten weer afgebroken en opgeslagen voor de winter. Het is dan weer heel leeg en kaal op het strand en krijgt de wind vrij spel om het zand de boulevard op te blazen. Maar zo ver is het nog niet. Het is nu rustig en het zonnetje schijnt. Ik stap op de fiets en ben even weg.