Wel erg nat

De hele week is het al mooi weer in Nederland. Ook als we vertrekken vanaf Zestienhoven zitten we nog even op het buitenterras voordat we door de douane gaan op weg naar Portugal. Er blijkt een vertraging van veertig minuten te zijn omdat het toestel niet op tijd uit Barcelona is vertrokken. Dat had bij ons al argwaan moeten wekken, maar optimisten als we zijn, zoeken we een mooi plaatsje op en komen onze tijd wel op een aangename manier door. Zoals altijd als we naar Faro vliegen, nemen we een supersandwich terwijl we naar een voorspelbare romantische film kijken met Jennifer Lopez. Zo gaat de tijd heel snel en na bijna drie uur vliegen naderen we de luchthaven. Er is veel turbulentie, we schudden dan weer naar links of rechts, dan weer zakken we een stuk naar beneden. Dat is ook de bedoeling natuurlijk als je tenminste wil landen. Alleen het duurt nu al een half uur dat we met het dalen bezig zijn. Het lijkt er eindelijkop dat we het landingsgestel horen uitklappen. Gelukkig dan zijn we er bijna. Ik wordt echt een beetje misselijk van dat geschommel. Als we vlak boven de landingsbaan vliegen trekt de piloot met een flinke ruk weer op en we gaan weer de hoogte in. Hij zegt door de omroepinstallatie dat het flink is gaan regenen in de Algarve en dat het niet mogelijk was om te landen op de natte landingbaan en de felle zijwind. We gaan een paar rondjes vliegen en komen dan weer in aanmerking om het nog eens te proberen, misschien gaat de regen al afnemen. De tweede poging lukt ook niet en we vliegen nu meteen een heel stuk verder door.
Hans vermoedt dat we richting Sevilla in Spanje vliegen en dat blijkt ook zo te zijn. Er is niet genoeg brandstof aanwezig om een derde poging te wagen en daarom moeten we eerst bijtanken in Sevilla. We staan daar na een half uurtje vliegen heel vlotjes op de grond of er nooit een probleem geweest is. We moeten allemaal netjes op onze stoel bljven zitten. Voor sommigen wordt de spannig te veel. De stewardes moet veel moeite doen om mensen op hun gemak te stellen. Na en goed uur klinkt er en opgelucht applaus als we met een flinke dreun op de Portugese bodem terecht komen. Gelukkig wel op de banden van het landingsgestel. Het regent nog steeds behoorlijk hard en de totale vertraging is toch nog opgelopen tot drie uur.

Met de huurauto (en Mitsubishi Colt) rijden we naar het landgoed Patarinho in Almiranta Tavira. De beheerder hebben we al gebeld om onze verlate aankomst door te geven en hij verwelkomt ons met een prachtig apartement en een pakket boodschappen om een snelle maaltijd mee klaar te maken. Wij drinken eerst een heerlijk kopje thee met de Marsen die Pa Peereboom nog heeft meegegeven en gaan dan de spullen uitpakken. Morgen gaan we de omgeving wel bekijken, het is nu te donker.

Het huis bestaat uit acht apartementen, waarvan wij er één op de begane grond hebben met een groot terras en uitzicht op het zwembad. Ons apartement is eigenlijk één grote hoge ruimte waar een keuken en slaapgedeelte in geplaatst zijn. De badkamer is wel afgesloten met een deur. De drie wanden die aan het terras grenzen zijn met glazen schuifdeuren te openen. Het is net of je buiten leeft in dit huis. Achter de villa staat een boomgaard met sinaasappel- en mandarijnenbomen, die vol hangen met groene en oranje vruchten. Ons eerste ontbijt eten we in de ochtendzon op het terras in gezelschap van een opdringerige witte kat en een grote zwarte waakhond die samen met een grijs keffertje veel lawaai kan maken. Dat zal dan ook wel de bedoeling zijn op dit paradijselijke plekje. Hier is het heerlijk toeven!