Dan woon je al bijna 25 jaar in je eigen vertrouwde huis en opeens ga je er anders naar kijken. Dat komt zo. We staan buiten voor ons huis en er komt een grote cabrio aanrijden met twee vrouwen erin die duidelijk ergens naar op zoek zijn. Ze stoppen bij ons huis en kijken ons onzeker aan. "Ik heb hier vroeger gewoond en wil alleen even door de straat rijden om te kijken of alles nog is zoals vroeger", zegt een blonde vrouw. "Ben jij dan Diana?", antwoord ik meteen. "Weet u dat dan nog?" Ja haar vergeet je niet zo gauw. Toen wij in 1985 op zoek waren naar een huis aan zee, hebben we er maar één bekeken en dat was het huis waarin we nu wonen. Het stond toen al twee jaar te koop en Diana's vader, die op de grote vaart was, had in Spanje al een huis voor zijn gezin en wilde er graag van af. Maar Diana die toen 19 jaar oud was, leefde er samen met haar vriendje. Het was een wild leven in dat huis. Elke dag feesten met veel vrienden en slapen met matrassen op de grond. Het was een bende. Alles kon daar. Toen wij kwamen kijken vond zij dat helemaal niet leuk. Wij keken door de rommel heen en zagen een degelijk, goedgebouwd huis met een hoop ruimte en wilden het graag kopen. Na een korte onderhandeling met haar vader is dat ook gelukt. Binnen een paar maanden hebben wij toen ons eigen huis verkocht en zijn we hier in getrokken. Diana's relatie bleek toen ook al over en zij ging bij haar ouders in Spanje wonen.
"Wil je soms even binnen kijken?", doe ik heel uitnodigend. Haar vriendin zegt: "Ga maar Diana, dat is goed voor de verwerking". "Misschien word ik wel sentimenteel, ik ben namelijk sinds een jaar weer terug in Nederland en heb de afgelopen zeven maanden weer een relatie gehad met dat vriendje, waar ik toen hier mee leefde. Maar dat is nu echt over. Ik wil graag even kijken hoe mijn jeugd hier geweest is". Ze loopt als een jonge hond door het huis en doet alsof het nog van haar is. De garage, waar nog de werkbank van haar vader staat. De tuinkamer, waar ze samen met haar zusje en de buurjongens vroeger bij een strenge winter de vloer met water bespoten en 's nachts de deur open lieten staan zodat ze de volgende morgen konden schaatsen in de kamer. De woonkamer, waar het granol vroeger duimendik op de muren zat en nu een strak geplamuurde wand zit. De keuken, het domein van haar moeder, die graag pittige gerechten maakte. Diana lustte die niet maar moest ze toch eten en ze werd net zo lang met haar bordje in het toilet gezet tot ze het op had. De slaapkamers, waar haar zusje elke nacht bij haar moeder in bed sliep totdat haar vader weer voor zes maanden terug kwam van de grote vaart. De zolder, waar de schommel hing en de verkleedkleren lagen. Zij verkleedde zich graag als majorette en liep buiten te marcheren in haar kortste rokje, met laarsjes aan en een stok in haar hand. Ze weet nog dat de buren dan op het balkon stonden te lachen om haar rare kunsten. Als ze het hele huis in zich opgenomen heeft en weer veel herinneringen naar boven gekomen zijn, wordt het een beetje ongemakkelijk. Er is toch wel veel veranderd. In de tijd dat wij er wonen hebben we overal wel wat verbouwd en anders gemaakt. Er zijn in die tijd weer twee jongens opgegroeid die ook hun herinneringen hier hebben, maar dan met treintjes, computergames, voetballen in de kamer, tenten bouwen en hout zagen. Zo heeft een huis veel te vertellen en aan ieder weer een ander verhaal. Diana kan weer verder. Met de belofte dat ze haar oude vader ook een keer meeneemt, als dat mag, vertrekt ze weer. Haar gedachten zullen nog wel even doorgaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten