Op zoek naar strandjes

Gisteren en vandaag en eergisteren, elke dag weer zijn we op zoek naar andere strandjes. Nou ja, strand heeft bij ons de kleur, de geur en het gevoel van zand. Hier betekent het grof of fijn grind. Er is maar een strandje waar we geel zand aantreffen: Diakofti. Vrijwel elk strand moet bereikt worden via een vreselijk bijna onbegaanbaar pad van aarde, stenen en rots. Gisteren, 18 juni hadden we de zuidoost kant van het eiland op het oog. Hele smalle ongezellige ranggerekte kiezelstranden. Maar ook op een gegeven moment het 150 treden strandje van Kahladi. Dat was te voet bereikbaar via een prachtig gemetselde trap. Onvoorstelbaar veel werk, in die bloedhitte. We hebben er een halve dag liggen bakken en zijn toch voor de gezelligheid nog even naar Diakofti gegaan. In alle andere gevallen denken we maar dat de auto ons er doorheen zal trekken. Toch werd het vandaag,  op weg naar Limnaria, een piepkleine baai echt te gortig. Ik kon de auto nog net keren. We zagen al dat het strandje eigenlijk alleen maar een paar rotsen waren waar je wat op kon zitten. Nogmaals probeerden we het een eindje verderop. Een wat groter strand. Je kwam ook nog langs een grot waarin een kapelletje zou zijn, Dhialiskari.


Na bijna een kilometer was dit pad ook zo’n verschrikking, dat ik vreesde voor de banden en de onderzijde van de auto. Na eerst uitgestapt te zijn hebben we een deel van de weg van de allergrootste stenen ontdaan, ben ik achteruit omhoog gaan rijden. Best eng hoor, aan een zijde de afgrond en aan de andere kant de rotsen en scherpe doornenstruiken. Na een halve kilometer kon ik net heel voorzichtig keren. Waarschijnlijk was dat kapelletje ook uit nood ontstaan. En op naar het volgende weggetje voor de Halkos baai. Onderweg pikten we een mevrouw op, we noemde haar maar Anna, die naar het strand ging lopen maar geen woord Engels sprak (en wij natuurlijk geen woord Grieks) . Met nog 2 km. voor de boeg, ging ook deze weg over in stenen en rotsbodem. Maar deze weg waren ze aan het glad maken met een enorme shovel en een tankwagen die tegelijkertijd water op de weg liet lopen zodat de aarde, kiezeltjes en grote stenen een beetje in elkaar zakten. Alles werd daardoor aardig glad. En ja hoor, we kwamen ook bij de prachtige baai. Grote en kleine kiezels, dat wel, maar een prachtig blauwe zee omzoomd door woeste zwarte rotsen. Heerlijk rustig, samen met Anna voor de rest van de dag zwemmen en lezen en de oogjes half open. Heerlijk die rust.