De geestelijkheid

Nou, geestig is het soms wel: als je een heel gezin de auto in ziet stappen en zodra de motor loopt, iedereen op z’n minst drie kruisjes ziet slaan, alvorens vader het gaspedaal bedient.  Ja en bedenk daarbij dat het ook nog een Grieks kruis is (met een X er doorheen) kan je nagaan wat een getik dat is. En het lijkt ook wel of iedere gegoede familie ook achter zijn huis een kapel heeft staan. Soms mooi onderhouden en soms ook helemaal in verval. Er zijn zoveel kerken op dit eiland dat iedere tien bewoners een eigen kerk hebben.

Sommige kerken horen bij een klooster en kun je bezoeken.  Wij zijn naar de Agia Myrtidiotissa gegaan in het zuidwesten over een prachtige weg met berghellingen door een indrukwekkende opening in de bergwand. We zien een groot bordes met trappen naar een hek en een muur die de kloostertuin en kerk beschermen. We worden ontvangen door een dikkige jongeman die ons wat zenuwachtig  de weg wijst naar de kerk en zegt dat de priester daar ook is. Er staat een vrouw met een lange zwarte jurk de stoep te vegen. De binnentuin ziet er verwaarloosd uit. Er zijn allemaal werklui bezig om de kamertjes van de nonnen op te knappen. We zien helemaal nergens nonnen, alleen stukadoors, schilders en loodgieters. De dames logeren zeker tijdelijk in een bungalowpark.

We gaan de trappen van de kerk op en zien de priester druk in zijn mobieltje praten. Hij gebaart dat we de kerk binnen kunnen gaan. Het verhaal gaat dat een herdersjongen in de vijftiende eeuw op deze plek tussen de mirtestruiken de afbeelding van de maagd Maria heeft gevonden. Het plaatje was echter zo vuil dat er geen gezicht herkend kon worden en daarom is de icoon op de plaats van het gezicht zwart gelaten. De grote afbeelding staat in de kerk waar geen foto’s gemaakt mogen worden. Wij hebben dus maar een sleutelhanger gekocht waar de zwarte madonna op staat. We lopen ook de crypte binnen waarvan de deuren wijd open staan. Ineens horen we achter ons de priester roepen. Dat mag kennelijk niet. Ik wil graag vragen stellen aan de man in het zwart met de lange baard en het mobieltje maar hij heeft geen aandacht voor ons en blijft maar kwetteren in zijn telefoon. We druipen af naar de jongen in het winkeltje. Die wil van alles voor ons doen. Hij legt de legende van de herdersjongen uit en ik vraag hem waar de nonnen zijn. Die zijn er allang niet meer. Alles staat helemaal leeg, alleen die rare pastoor en de vrouw die de vloer veegt zijn elke dag aanwezig en natuurlijk die lieve jongen van de souvenirwinkel. Als alle kamertjes zijn opgeknapt, staan die ook meteen weer leeg. Later kunnen ze wel gebruikt worden door pelgrims die willen mediteren of bidden. Ik vraag of de pastoor altijd zoveel moet telefoneren. Ja dat moet hij. Ik zeg dat ik dat niet aardig vind. Dat ik hem dingen had willen vragen. De jongen wordt een beetje zenuwachtig en zegt dat de pastoor geen Engels spreekt. Dat begrijp ik niet. Iemand die zo gestudeerd heeft en de kerk kan leiden, kent hij geen Engels? Een gemiste kans om mensen te vertellen van het evangelie.

Dan naar een andere kerk in Mitata. Er staat een prachtige kerk op het dorpsplein in een omgeving die veel doet denken aan Italië. Maar helaas als je de achterkant van de kerk ziet dan blijkt dat hij op instorten staat. Er is in januari 2006 een krachtige aardbeving geweest op Kythira en de kerk heeft daar een geweldige tik van gekregen. Mensen zijn geschrokken en hebben hun huizen zo goed en zo kwaad als dat ging weer opgebouwd, maar wat ze met de kerk moeten doen weten ze nog niet. Wij denken dat hij van voren af aan moet worden herbouwd.

Tenslotte gaan we eten in een restaurantje in Logothetianika (wat een vreselijke dorpsnaam om in te wonen). Een heerlijk rustige tuin, vol met grote walnotenbomen die veel schaduw geven. We zijn de enige gasten en kunnen ook niet alles van de kaart krijgen. We bestellen dus zo’n beetje wat de pot schaft en zijn net begonnen met eten of we worden symbolisch onder tafel geslagen door twee klokken die als wezenloze worden geluid.

We zien recht tegenover het restaurant de pastoor schichtig een woning binnen gaan en nadat de melodie van de twee klokken twee minuten is voortgegaan wordt het weer rustig en gaat meneer pastoor naar de kerk. Om precies 8 uur slaat een van de bellen nog eens acht maal en zien we twee of drie mensen de kerk in gaan. Na vijf minuten komt de eerste er al weer uit en als we een half uur later vertrekken horen we de pastoor nog steeds in de kerk preken. We hebben goed gegeten maar met de schrik om ’t hart. Thuis lezen we Handelingen 12 waar Petrus in de gevangenis lag te slapen en gewekt werd door een engel. Zal hij ook geschrokken zijn!