Noch eine Stunde

Het is wandeldag vandaag!

Heerlijk bakkie en de wandeling is uitgestippeld

Naar de grotten van Buracas bij Las Tricias. Eerst koffie in een ouderwetse dorpsherberg in Puntagordo. De mannen zitten gezamenlijk aan de bar te roken, te drinken en sterke verhalen te schreeuwen, terwijl de forse waardin met een piepklein hondje op haar arm rondloopt die zij voortdurend kusjes geeft. Een zwetende waard, als dat nog steeds zo heet, doet al het werk en rent steeds heen en weer tussen de keuken en de bar met broodjes, drank en eindelijk ook koffie voor ons die wij in de patio onder de sinaasappelboom opdrinken. Bij het beginpunt van de wandeling is het al niet duidelijk wat nu eigenlijk het beginpunt ís. Was het de wegversmalling bij het kerkje of moeten we verder rijden naar het bordje met R.T.Traviesa bij het witte Casa Blanca? Ach, wat maakt het uit, we zullen toch wel bij de grotten uitkomen, want er gaan een heleboel mensen die kant op.

 

Vooral veel Duitsers hebben we gemerkt, hele gezinnen op prachtige wandelschoenen en met stokken in beide handen en rugzakken alsof ze twee weken blijven kamperen. De route blijkt prachtig te zijn. Heerlijke paden die vooral bergafwaarts gaan. Langs drakenbloedbomen die zo heten omdat ze rood sap afscheiden als een tak wordt afgesneden, maar altijd weer doorgroeien alsof er niets gebeurd is.

 

 

 

 

 

 Langs boerenhuizen waar kippen rondstappen, poezen zitten te miauwen en slechts een enkele valse hond die los rondloopt, maar geen schade van betekenis aanricht. Af en toe geven we wat tips aan wandelaars die het niet meer weten. Het boekje dat ze allemaal bij zich hebben, lijkt erg op dat van ons: donkerblauwe omslag en zogenaamd van de ANWB. Maar de Belgen, Duitsers en Fransen hebben dezelfde versie in hun eigen taal en snappen net als wij geen snars van de inhoud. We volgen maar gewoon de pijlen naar de grotten. En inderdaad, daar zijn ze.

 

Uit de prehistorie. Die mensen konden toen alleen maar cirkels en spiralen krassen. Niet erg intellectueel, maar toch... Daar lopen we allemaal een eindje voor om en daar maken we foto’s van. Een groep Aloë Vera-liefhebbers maken er hun broodwinning van om toeristen te laten mediteren in die grotten en vitaminekuren te geven in hun alternatieve hutjes op de rand van het ravijn. Daar lopen we erg voorzichtig langs en genieten van een picknick in de bloemenweide met uitzicht op zee.

 

 

De terugweg is weer helemaal in raadsels aangegeven en we vermoeden dat we helemaal aan de andere kant van de kloof uit zullen komen, als we toch plotseling weer op de splitsing met de drakenbloedboom staan en een dikke Duitser uit zijn blauwe boekje staat voor te dragen aan zijn familie. Hij kijkt ons bezweet en vragend aan als hij ziet dat wij al terugkomen van de grotten. “Wie lange dauert es von hier?” “Noch eine Stunde!” antwoorden wij optimistisch en hij geeft een grote glimlach terug.